Villa Pardoes

Villa Pardoes zorgt voor onvergetelijke vakanties

De afgelopen jaren heb ik als vrijwillig fotograaf gewerkt voor Villa Pardoes. Voor wie Villa Pardoes niet kent het is in een vakantieverblijf, opgezet door Stichting Natuurpark De Efteling. Het doel is om ernstig zieke kinderen en hun familie een onvergetelijke vakantie te bieden. Deze gezinnen kunnen vaak niet ‘even in de auto springen’ voor een vakantie, omdat er veel specialistische faciliteiten noodzakelijk zijn voor de verzorging van hun kind.

Ik heb in mijn leven al diverse vrijwilligers functies vervuld, passend bij mijn werkervaring van dat moment. En  toen ik de oproep zag voor het fotograferen bij Villa Pardoes twijfelde ik geen seconde. Ik wilde dolgraag bijdragen aan de bijzondere herinneringen die hier gemaakt werden. Maar ook zorgen voor mooie portretfoto’s van de gezinnen die er verblijven. Want als je een ziek kind hebt om voor te zorgen heb je vaak eerst 1.000 andere dingen te regelen, voordat je überhaupt denkt aan mooie foto’s samen.

Deze inspiratie maandag vertel ik graag wat meer over Villa Pardoes. Omdat ik toch nog regelmatig vragende blikken krijg als ik hierover vertel.

Het plezier overheerst

Wat ik zo gaaf vind aan Villa Pardoes is dat het (bijna) volledig op vrijwilligers en sponsoren draait. Iedereen draagt vanuit zijn eigen expertise bij. Je kan het zo gek niet bedenken of het werk wordt gedaan door vrijwilligers. De een komt een paar keer per week, de ander een paar keer per jaar. Als je het mij vraagt ligt daar ook de kracht voor de inzet van vrijwilligers, bijdragen naar wat haalbaar is binnen je eigen leven.   

Wat voorop staat is dat gezinnen met een ernstig, mogelijk levensbedreigend ziek kind in de leeftijd van 4-12 jaar een onvergetelijke vakantie hebben. Zodat ze even aan iets anders kunnen denken en zelfs even de ziekte, pijn en zorgen kunnen vergeten. Waar er ruimte is om met lotgenoten te praten, omdat je elkaar begrijpt. Maar waar zeker ook ruimte is voor heel veel plezier. Wanneer je er bent voel je deze sfeer, natuurlijk gaat de dagelijkse zorg in Villa Pardoes door, maar door het programma wat wordt geboden is er zoveel afleiding dat vooral het plezier even overheerst. Hoe geweldig is dat?

Zoals vele gasten aangeven en wat ook op de website van Villa Pardoes staat ‘daar vergeet je álles!

Tranen van geluk

Toen ik de eerste keer op het sprookjesachtige verblijf kwam, keek ik mijn ogen uit, alles straalt ‘plezier voor kinderen’ uit. De opzet van het verblijf in de vorm van een slak op een blad, de kleuren, de binnenspeeltuin inclusief zandbak (!), gameroom, podium, snoezelruimte en verkleedkleren. Noem maar op, het is er! Een van mijn favoriete plekken is de boom met Geitje Benjamin. Ook aan de ouders is gedacht, met massages, reiki, barbecue avonden en andere fijne activiteiten.

Natuurlijk wil je hier liever niet op vakantie, want de verhalen achter deze vakanties zijn soms groter dan je kan bevatten. Dat er nog steeds een wachtlijst bestaat zegt genoeg. Niet omdat de vakanties alleen in de schoolvakanties plaats vinden. Maar simpelweg omdat er helaas nog steeds meer vraag is dan aanbod. Ook al is het aantal huisjes enkele jaren geleden uitgebreid van acht naar twaalf. Om in aanmerking te komen voor een verblijf, is er een medische commissie die alle aanvragen beoordeeld.

Het verhaal achter de foto...

Hoe raar het ook klinkt als ik dit schrijf, het zijn niet de bijzondere verhalen die me raken. Want als vrijwilligers hebben we het niet over de ziekte met het gezin. Juist om zo de fijne, ontspannen sfeer te waarborgen. Maar als je goed kijkt, luistert en observeert zie je wat je aanwezigheid kan doen. Hoe je het verschil kan maken, samen met de andere vrijwilligers. 

Soms is het lastig om het zieke kind bij de fotoshoot te betrekken, maar zo’n cadeautje als het dan toch lukt. Niet omdat ik geloof in dat iedereen lachend op een foto moet staan. Wel, omdat je op je best op de foto mag staan, volop in je kracht. Hoe groot of klein deze kracht soms ook is.  Ik denk dat mijn werkervaring in de zorg hierbij zeker geholpen heeft.  

Een van mijn meest favoriete portretfoto’s die ik ooit gemaakt heb, was van een meisje dat met haar ouders te gast was bij Villa Pardoes. Ze was wat stil en keek de kat uit de boom, maar toen haar ouders nog bezig waren met wat praktische zaken, maakten we samen al meteen contact. Zij raakte mij midden in mijn hart en ik triggerde haar op een positieve manier. Helaas mag ik de foto’s van de gezinnen niet delen, dus haar foto kan ik hier niet delen. Iets wat ik begrijp en zeker ook respecteer. Maar bij de foto van dit bijzondere dametje zat ik toch wel even te balen. Ik had deze foto zo graag willen delen, niet voor mezelf. Wel omdat ze een krachtig verhaal te vertellen heeft. Want achter dit lieve, mooi snoetje ging ook een leven vol pijn en verdriet schuil. En dat dan toch het speelse overeind blijft, dat raakt me. Want hoe vaak hebben we onze mening niet over iemand klaar als deze geen contact met je lijkt te willen. Of als de ander je boos aankijkt, waarbij deze blik ook zomaar een van pijn verbeten gezicht kan zijn. Juist omdat de ander geen aandacht wil vestigen op het ziek zijn, omdat hij er zo graag ‘gewoon’ bij hoort. 

Ik denk dat daar wel mijn belangrijkste les zat in mijn vrijwilligers werk bij Villa Pardoes. Dat niet altijd alles benoemt hoeft te worden en dat je soms gewoon mag zijn en genieten van wat er is en de mensen om je heen. 

Wil je meer  weten of misschien zelfs vrijwilliger willen worden, kijk dan zeker op hun website. dan krijg je een goed beeld van de organisatie, waar onbekommerd genieten de belangrijkste motivator is.

Foto’s: benefietconcert met o.a. ambassadeur Gers Pardoel

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *