Wat zou jouw antwoord zijn....
Gisteravond was de boekpresentatie van het boek ‘ Wat kan ik van u leren?’ En wat heb ik genoten. Zo gaaf om nu eindelijk een deel van mijn collega’s te zien, waaronder de schrijvers en fotografen, maar ook mensen van de communicatie, coördinatoren, eindredactie, uitgeverij en natuurlijk de initiatiefnemer van dit alles, Edward Molkenboer.
Tijdens de avond hebben we de tafel gedeeld met de inspirerende ‘krantenman’, en zijn gezin, waarmee ik stiekem wel wat gelijkenissen had. Ik ben mijn carrière ook bij de krant begonnen, werk nu als fotograaf en heb een hele sterke band met Australië. Had zelfs ooit vergevorderde emigratieplannen, die op het laatste moment niet zijn doorgegaan omdat ik net niet het juiste aantal punten kon aftikken voor een visum. Maar dat is weer een ander verhaal….
Wat een mooie, warme mensen heb ik ontmoet, met een mooie gezamenlijke missie. De eenzaamheid onder de Nederlandse ouderen een beetje minder maken.
Zo gaaf om het boek dan eindelijk in handen te krijgen, te voelen en te ruiken. Ik durf met recht te zeggen dat het een bijzonder boek is geworden. Vol met mooie, inspirerende, maar vaak ook zeer rakende levensverhalen.
Dankbaar dat ik met mijn persoonlijke missie heb kunnen bijdragen. Om mensen, met hun eigen unieke verhaal, in het licht te zetten. Ik ben niet voor niets van kleins af aan al geïnteresseerd in waargebeurde verhalen. En geniet er nu volop van dat ik kan bijdragen aan het delen van deze verhalen. Dat ik deze avond als spreker mocht vertellen hoe ik dit project heb ervaren was de kers op de taart. Zeker omdat ik aan dit avontuur een mooie vriendschap met mevrouw Belgraver heb overgehouden. Leeftijd maakt daarbij niets uit.
Open je hart
Soms lijken de verschillen tussen vroeger en nu zo groot. Maar is dat werkelijk zo?
Mevrouw Belgraver (88), heeft me een aantal keren verrast met haar verhalen en de overeenkomsten daarvan met mijn eigen leven en dat van de mensen om mij heen.
Vanaf het eerste moment dat ik mevrouw Belgraver zie, voel ik een klik met de mooie dame. Op de vraag tijdens het koffie-uurtje in het verzorgingshuis, wie met mij in gesprek wil, stelt ze me enthousiast enkele vragen. Ze straalt in alles uit dat ze graag haar verhaal wil delen en open staat voor nieuwe ontmoetingen. Indirect laat ze me het meisje zien dat ze ooit geweest is: liefdevol, nieuwsgierig en vol in het leven.
Bij ons tweede gesprek voel ik meteen weer de liefde en word ik geroerd door haar zachte, warme handen, die me vertellen wat ze later in het gesprek in woorden zal benoemen.
Ik was maar een meisje...
Mevrouw Belgraver wordt geboren in Dordrecht en is acht jaar lang enig kind. Voor het werk van haar vader verhuizen ze een aantal keren, door heel Nederland. Ze is blij wanneer haar broertje geboren wordt. Dat het een jongetje is, maakt het leven voor haar een stuk makkelijker. Haar vader is namelijk een dominante man die vindt dat vrouwen er niet toe doen. Buiten de deur laat hij een ander personage zien dan achter de voordeur. Voor mevrouw Belgraver waren onzichtbaarheid en aanpassingsvermogen in die tijd erg belangrijk. Daardoor zijn veel van haar wensen en behoeften stilletjes van het toneel verdwenen.
Wanneer het echt belangrijk wordt en ze de liefde van haar leven ontmoet, weet mevrouw Belgraver te kiezen voor haar eigen geluk. Haar vader vond hem te min en liet dit nadrukkelijk merken, met zijn mening dat ‘een schoolmeester het brood in de pap niet kan verdienen’. In het begin van hun relatie heeft dit voor spannende momenten gezorgd en is ze diverse malen van huis gevlucht. Ze kon dan gelukkig terecht bij haar oom en tante, die haar een tweede thuis boden.
Een baan als kinderverzorgster bij een artsengezin in Utrecht was haar redding. Doordat mevrouw Belgraver doordeweeks bij het gezin woonde, was ze uitsluitend tijdens de weekenden nog thuis bij haar ouders in Gouda.
Vijf jaar later stopt ze met haar werk als kindermeisje om te trouwen met dezelfde man waarvan ze op zeventienjarige leeftijd al wist dat hij de ware was. En voor wie ze zo hard gestreden heeft. Met als resultaat een superrelatie met haar man. Hij blijkt een waar rustpunt en leermeester om goed naar zichzelf te luisteren en voor haar wensen en idealen op te komen.
Groeiproces
Het belangrijkste dat mevrouw Belgraver in haar leven heeft geleerd, is zichzelf durven uit te spreken. Ze leerde letterlijk haar stem te laten horen en op te komen voor wat ze wil. Tijdens de carrière van haar man, als schooldirecteur, heeft ze tijdens zijn afwezigheid de ouders van de school toegesproken. Iets wat ze zich nog herinnert als de dag van gisteren. Het was spannend, maar daarna voelde ze zich nog sterker. Iets wat zo bleek later, door haar man bedacht was omdat hij onvoorwaardelijk in haar geloofde en wist dat het haar sterker zou maken.
Tijdens ons gesprek ben ik getuige hoe ze liefdevol en met respect aangeeft wat ze wil, wanneer een van de medewerkers van het verzorgingshuis haar kamer binnenstapt. Dit is de tweede keer die ochtend dat ik me verbaas over het feit dat de sleutel in het slot wordt gestoken en de medewerker al bijna in de kamer staat, nadat er eerst nog vluchtig op de bel gedrukt wordt.
Als de medewerker aan de slag wil gaan, vraagt mevrouw Belgraver haar vriendelijk om op een later tijdstip terug te komen, omdat het niet gelegen komt. Ze bespeurt de irritatie bij de medewerkster, maar herhaalt nogmaals haar verzoek. Later geeft ze aan dat ze dit vroeger nooit gedurfd zou hebben.
Ik ben niet meer bang
Een grens die ze noodgedwongen heeft moeten overschrijden, was tijdens een ernstige val, enkele jaren geleden. ’s Nachts werd ze tijdens haar toiletbezoek onwel en viel ze op de grond. ‘Ik heb de hele nacht in mijn eigen bloed en ontlasting gelegen, wachtend tot er hulp zou komen.’ De impact van deze nacht is meteen voelbaar in de kamer. Ik voel me wat ongemakkelijk, alsof ik in een diep persoonlijk dal stap. Vraag ik door, of niet? Hoe heeft ze zich gevoeld en wat heeft het met haar gedaan?
‘Ik heb me zo eenzaam gevoeld, niemand hier op aarde hoorde me.’ Haar geloof heeft haar door deze bange nacht geholpen, waarin ze kwetsbaar en naakt vele intense en verdrietige momenten uit haar leven herleefde.
Gelukkig was er na de donkere nacht, de liefdevolle zorg van begeleiders en verpleging. Het meest dankbaar is ze voor de broeder die haar grootste behoefte zag, warmte. Hij heeft haar allereerst toegedekt. Tot op de dag van vandaag voelt ze nog de speciale band die ze samen delen. Ook hier blijkt weer haar kwaliteit om mensen te raken, simpelweg doordat ze haar hart openstelt voor anderen.
Door er in de kerk open over te praten heeft mevrouw Belgraver dit dieptepunt kunnen omzetten naar iets moois. En heeft het haar kracht gegeven.
Tijdens het gesprek komt meerdere malen naar voren dat haar geloof haar andere krachtbron in haar leven is. Ze heeft vertrouwen dat het altijd goed komt en dat de dingen die op je pad komen je sterker maken. En dat ze passen bij wat je op dat moment aankan.
Laat je door elkaar raken
‘Ik heb vorige week afscheid genomen van een goede vriend, maar we kwamen niet in contact. Het voelde oppervlakkig, moeizaam en incompleet. Wat had ik graag, juist nu in zijn laatste levensfase, met hem gesproken over wat hem echt bezighield. Het leven kan zoveel mooier zijn door oppervlakkige gesprekken in te wisselen voor kwetsbaarheid en te spreken recht vanuit je hart. Pas dan kom je echt tot elkaar.’
Open je hart naar een ander toe, dan durft de ander ook eerder bij jou te komen.
Het gaat niet om de technische specificaties van bijvoorbeeld een nieuwe auto, wel om echt contact en durven delen. Elkaar in de ogen kijken en zeggen wat je voelt en denkt.
Ik ben wel eens alleen, maar niet eenzaam
Mevrouw Belgraver staat actief in het leven, verzorgt zich op en top en heeft oog voor de mensen om haar heen. Ze weet precies wanneer iemand ergens mee zit en extra aandacht nodig heeft. ‘Ik zie het meteen als iemand in de frut zit, ik zeg dan “wees maar eerlijk”. En nodig de ander zo uit dat het veilig voelt.’
Iets wat tijdens het gesprek steeds door mijn hoofd spookt, is hoe we onszelf soms gevangen kunnen voelen in de keuzes die voor ons gemaakt zijn. Die we hebben laten maken en hoe goed het is om daaruit te breken. En te laten zien wie we werkelijk zijn.
Na het gesprek kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat mevrouw Belgraver en ik veel gemeen hebben. Toeval bestaat niet en leeftijd doet er niet toe. Ik heb de jonge mevrouw Belgraver in de ogen mogen kijken en zij heeft mijn hart geroerd. De echte schatten in het leven komen op je pad als je je daarvoor open durft te stellen.
Ik ben wel eens alleen, maar niet eenzaam
Mevrouw Belgraver staat actief in het leven, verzorgt zich op en top en heeft oog voor de mensen om haar heen. Ze weet precies wanneer iemand ergens mee zit en extra aandacht nodig heeft. ‘Ik zie het meteen als iemand in de frut zit, ik zeg dan “wees maar eerlijk”. En nodig de ander zo uit dat het veilig voelt.’
Iets wat tijdens het gesprek steeds door mijn hoofd spookt, is hoe we onszelf soms gevangen kunnen voelen in de keuzes die voor ons gemaakt zijn. Die we hebben laten maken en hoe goed het is om daaruit te breken. En te laten zien wie we werkelijk zijn.
Na het gesprek kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat mevrouw Belgraver en ik veel gemeen hebben. Toeval bestaat niet en leeftijd doet er niet toe. Ik heb de jonge mevrouw Belgraver in de ogen mogen kijken en zij heeft mijn hart geroerd. De echte schatten in het leven komen op je pad als je je daarvoor open durft te stellen.
